حافظه به توانایی ما در رمزگذاری ، ذخیره ، حفظ و متعقباً به یادآوری اطلاعات و تجربیات گذشته در مغز اشاره دارد. حافظه را می توان به طور کلی واژه ای عمومی اطلاق نمود که از تجربیات گذشته برای تاثیر گذاری بر رفتار فعلی استفاده می نماید. حافظه مجموعه ای از آن چیزی است که ما به یاد می آوریم ، و به ما قدرت یادگیری و سازگاری با تجربیات گذشته و همچنین ایجاد روابط را ارائه می دهد.
حافظه توانایی به یاد آوردن تجربیات گذشته ، و قدرت یا فرآیند یادآوری واقعیت های فراگرفته شده ، مهارت ها ، احساسات و عادات قبلی است. حافظه جایی است که فعالیت های ذهنی ما را ذخیره و حفظ می نماید.
در علم فیزیولوژی و عصب شناسی ، حافظه در ساده ترین حالت ، مجموعه ای اتصالات عصبی کد گذاری شده در مغز است. حافظه باسازی یا نو سازی مجدد تجربیات قبلی توسط شلیک همزمان یاخته های عصبی (نورون ها) است که در تجربیات اصلی شکل می گیرند.
ارتباط حافظه و علم روانشناسی
در علم روانشناسی حافظه با یادگیری مرتبط اما متمایز است ، چرا که یادگیری فرآیندی است که ما می توانیم در مورد جهان پیرامون و اصلاح رفتارهای بعدی خود دانش کسب نماییم. در زمان یادگیری ، نورون های مرتبط با هم برای ایجاد تجربه ای خاص شلیک می گردند ، به طوری که همین نورون های تمایل به ادامه این فرآیند دارند. به عنوان مثال ، ما زبان جدید را با مطالعه آن زبان یاد می گیریم ، اما هنگام صحبت کردن از حافظه مان برای یاداوری لغات فرا گرفته استفاده می کنیم.
- بنابراین ، حافظه به یادگیری بستگی دارد ، زیرا به ما اجازه بازیابی آنچه آموخته ایم را می دهد. اما یادگیری نیز تا حدودی به حافظه بستگی دارد ؛ زیرا دانش ذخیره شده در حافظه ما چارچوبی برای دانش مرتبط جدید و استتناج آن فراهم می آورد.
این توانایی انسان برای فراخوانی خاطرات گذشته به منظور تصور آینده و برنامه ریزی برنامه های پیش رو ، ویژگی بسیار مهمی در بقا و توسعه انسان به عنوان یک گونه دارد.