خشونت رسانه ای
درباره ى چند فيلم كه در ماه هاى اخير ديده ايد فكر كنيد . اكنون به پرسش هاى زير پاسخ دهيد :
- هر كدام از اين فيلم ها چه مقدار پرخاشگرى يا خشونت داشت ؟
- شخصيت هاى اين فيلم ها چند بار يكديگر را كتك زدند ، به هم تيراندازى كردند يا به هر صورتى سعى در آسيب وارد كردن به ديگران كردند ؟
بجز اينكه فيلم ها را به دقت انتخاب كرده باشيد ، احتمالاً متوجه شده ايد كه بسيارى از اين فيلم هايى كه ديده ايد شامل مقدار زيادى خشونت هستند ، خشونتى به مراتب بيشتر از آنچه احتمالاً در زندگى واقعى مى بينيد .
آیا قرار گرفتن در معرض خشونت رسانه ای پرخاشگری را افزایش می دهد ؟
اين واقعيت سؤال بسيار مهمى را پيش مى آورد كه روان شناسان اجتماعى دهه هاى زيادى آن را مطالعه كرده اند : آيا قرار گرفتن در معرض چنين مواردى ، پرخاشگرى در كودكان يا بزرگسالان را افزايش مى دهد ؟ عملاً ، صدها تحقيق انجام گرفته است تا اين احتمال را بسنجد ، و نتايج روشن به نظر مى رسد :
در واقع ، در يك خلاصه ى اخير از يافته هاى پژوهشى در اين حيطه ، متخصصان برجسته ى اين موضوع نتايج اساسى زير را ارايه كرده اند :
- تحققيات درباره ى قرار گرفتن در معرض خشونت تلويزيونى ، سينمايى ، بازى هاى ويدئويى ، و موسيقى خشن نشان مى دهد كه اين گونه برنامه ها به طور معنى دارى احتمال افزايش رفتارهاى پرخاشگرانه و خشن را در افرادى كه در معرض آنها قرار مى گيرند ، بالا مى برد .
- چنين اثراتى ماهيتاً هم كوتاه مدت هستند و هم دراز مدت .
- مقدار اين اثرات زياد است – حداقل به زيادى اثرات پزشكى مختلف كه جامعه ى پزشكى آنها را مهم تلقى مى كند ( مثلاً ، اثر آسپرين بر حمله ى قلبى ).
نظرات روانشناسان اجتماعی در مورد اثرات خشونت رسانه ای
به عبارت ديگر ، متخصصان صاحب نام روان شناسى اجتماعى در زمينه ى اثرات خشونت رسانه اى اتفاق نظر دارند كه اين اثرات واقعى ، ديرپا و مهم هستند – اثراتى با تلويحات مهمى براى اجتماع و براى ايمنى و رفاه ميليون ها افرادى كه هر ساله قربانى اعمال پرخاشگرانه مى شوند .
چه نوع تحقيقاتى اين متخصصان را به چنين نتايج تكان دهنده اى مى رساند ؟
به طور خلاصه ، اين ها تحقيقاتى است كه همه ى روش هاى اصلى شناخته شده براى روان شناسان اجتماعى را به كار برده اند . به عنوان مثال ، در تحقيقات كوتاه مدت آزمايشگاهى ، كودكان يا بزرگسالان يا فيلم هاى خشونت آميز و برنامه هاى خشن تلويزيونى را تماشا مى كردند يا شكل هاى بدون خشونت آنها را ؛ بعد تمايل آنها به پرخاشگرى كردن نسبت به ديگران اندازه گيرى مى شد . به طور كلى ، نتايج چنين آزمايش هايى سطوح بالاترى از پرخاشگرى را در آزمودنى هايى كه فيلم ها يا برنامه هاى خشن تلويزيونى را تماشا كرده بودند ، نشان مى داد .
سایر تحقیقات در مورد خشونت رسانه ای
تحقيقات ديگر و شايد قانع كننده تر روش هاى تحقيق طولى بود كه در آنها همان آزمودنى ها در طول سال ها مورد مطالعه قرار مى گيرند . نتايج اين نوع تحقيقات نيز روشن است :
آزمودنى ها هر قدر در دوران كودكى فيلم ها و برنامه هاى تلويزيونى خشن بيشترى را مشاهده كرده بودند ، سطوح پرخاشگرى آنها در دوره ى نوجوانى و بزرگسالى بالاتر بود – به عنوان مثال ، احتمال توقيف شدن آنها به خاطر ارتكاب جرايم خشن بيشتر بود .
مقاله روانشناسی پیشنهادی : روانشناسی و رشد کودک
اين تحقيقات در بسيارى از كشورها – استراليا ، فنلاند ، لهستان ، و افريقاى جنوبى نيز انجام شد و نتايج مشابهى به دست آمد . بنابراين ظاهراً اين نتايج در فرهنگ هاى مختلف نيز صادق است . به علاوه ، چنين اثراتى صرفاً محدود به برنامه ها يا فيلم هاى واقعى نمى شود ، بلكه به وسيله ى خشونت در برنامه هاى اخبار ، به وسيله ى اشعار خشن در آهنگ هاى محبوب ، و به وسيله ى بازى هاى ويدئويى خشن نيز ايجاد مى شوند . چنانكه گروه متخصصان خشونت رسانه اى ذكر كرده اند ، ” فنجان دانش تحقيقاتى درباره ى خشونت در رسانه ها تقريباً پر است … و اين … از توجه و ملاحظه ى جدى درباره ى خشونت در رسانه ها و تلاش هاى جدى براى مهار كردن اثرات ناگوار آن حمايت مى كند . “